نهاد دولت در نظام جمهوری اسلامی در ذات خود ستیزه‌جو و مبارز است. این ویژگی ذاتی از جایی زاد و رشد کرد که انقلابی همه‌گیر در ایران رخ داد و دولت پیشین سرنگون شد.
نهاد دولت در ایران امروز به دلیل اینکه باید جنگ را مدیریت و پایه‌های انقلاب را استوار می‌کرد در برابر نهادهای مدنی و در برابر شهروندان قدرتی بلامنازع بوده و هست.
این ویژگی در همه دولت‌های پس از جنگ با شدت و ضعف ادامه داشته است.
دولت سیزدهم حتی از دولت‌های احمدی‌نژاد نیز مداخله‌گرتر و ستیزه‌جوتر است.
این دولت از روزی که بر سر کار آمده تا امروز یکسره با پدیده‌ای به اسم دولت دوازدهم ستیز دارد و به هر مناسبتی و به هر دلیلی بر سر دولت پیشین می‌زند.
دولت سیزدهم از سوی دیگر با دنیای مدرن ستیز دارد و گفت‌وگوهای برجام را که در نزدیکی‌های حلوفصل بودند با خطای استراتژیک به دره مرگ فرستاده و ستیز با غرب را یک وظیفه با اولویت اول می‌داند و هر تصمیمی را در ترازوی اینکه آیا با غرب سازگاری دارد یا نه، می‌گذارد و سپس تصمیم می‌گیرد.
دولت سیزدهم با گروه‌های گوناگون اقتصادی و سیاسی نیز ستیز دارد و تکلیف خود را حلوفصل هر ستیزه به نفع دولت می‌داند.
به‌طور مثال دولت سیزدهم می‌داند کسری بودجه واقعی دارد، اما به جای اینکه از هزینه‌های زائد بکاهد فشار مالیاتی را بیشتر می‌کند و بر هر چیزی که فکرش می‌رسد مالیات می‌بندد.
مالیات ده درصدی ارزش‌افزوده بار سنگینی بر دوش شهروندان است که به دلیل نیاز دولت باید از شهروندان گرفته شود.
دولت در این روزهای باقی‌مانده سال بیشترین فشار را روی نمایندگان نهادهای کارگری آورده و آنها را متقاعد کرده است به جای اینکه خواستار رشد مزد به اندازه نرخ تورم ۱۴۰۲ شوند به مقوله هزینه‌های خانواده‌ها تن در دهند و در این مسیر است که دولت فشار می‌آورد.
دولت با اینکه می‌داند فعالان اقتصادی در ایران تمایل دارند روزهای شنبه و جمعه تعطیل باشند که با دنیای امروز سازگارتر است فشار می‌آورد دو روز تعطیل پنجشنبه و جمعه باشد که با تعطیلی‌های جهانی سازگار نیست.
دولت سیزدهم با دنیای مدرن ستیزه دارد و با وجودی که کارشناسان و آگاهان بارها و بارها گفته‌اند نباید پای چین به اقتصاد ایران باز شود، اما همه بازار ایران را به دلیل تهاتر پول نفت با کالا در اختیار چین قرار داده است.
دولت سیزدهم با شهروندان نامهربان است و جوری رفتار می‌کند که انگار آنها وجود ندارند.
